Theatervoorstellingen 2012 - 2013
Theatervoorstelling 1 : "Pinnokio".
Op 10
november 2012 ben ik naar de voorstelling ‘Pinokkio’ gaan kijken van het
gezelschap ‘De Toneelmakerij & Firma Rieks Swarte’ in het cultureel centrum
van Hasselt. Het was een familievoorstelling voor kinderen vanaf 8 jaar.
Naar mijn
mening duurde de voorstelling wat te lang,
hij begon om 20u en was pas rond 22u gedaan.
Ook aan de vele kindergezichtjes zag je dat ze moe waren.
Na de voorstelling was er in de hal dan ook nog een ‘workshop’ rond de voorstelling, dit zouden ze naar mijn mening beter voor de voorstelling gedaan hebben of tijdens de pauze.
Het verhaal was gewoon het klassieke verhaal van Pinokkio, namelijk over een oude eenzame houthakker, genaamd Gepetto. Op een dag snijdt hij een pop uit een stuk hout, maar deze houten pop komt tot leven..
Hij noemt hem Pinokkio en stuurt hem naar school, maar Pinokkio wil liever spelen en avontuurlijk zijn. Door zijn naïviteit raakt Pinokkio steeds in de problemen, maar gelukkig is er de goede fee die hem steeds weer uit de knoei helpt. Slechts wanneer hij zijn leven betert wordt hij een echte jongen van vlees en bloed.
Het verhaal werd aaneen gepraat door een verteller. Telkens bij een nieuw hoofdstuk werd het doek dicht gedaan, vaak kwam er dan een soort van ‘dorpsgek’ wat vertellen en ondertussen werd achter het doek een nieuw decor opgebouwd. Wanneer het decor klaar was ging het doek weer open en ging het verhaal van Pinokkio weer verder. Het decor zelf was mooi maar soms wat onafgewerkt vond ik. Zo was er een zeer mooi blauw doek met gouden tierlantijntjes, maar ik denk dat ze wat stof te kort kwamen waardoor aan de linkeronderzijde een klein stukje lichtblauw stof te zien was. Dit is nu wel zeer op het detail gelet. In het midden van het podium stond een grote ronde draaischijf, wat ik wel zeer mooi vond. Ook werd er goed gewerkt met de belichting. Zo werden de lichten gedoofd wanneer het spannend werd.
hij begon om 20u en was pas rond 22u gedaan.
Ook aan de vele kindergezichtjes zag je dat ze moe waren.
Na de voorstelling was er in de hal dan ook nog een ‘workshop’ rond de voorstelling, dit zouden ze naar mijn mening beter voor de voorstelling gedaan hebben of tijdens de pauze.
Het verhaal was gewoon het klassieke verhaal van Pinokkio, namelijk over een oude eenzame houthakker, genaamd Gepetto. Op een dag snijdt hij een pop uit een stuk hout, maar deze houten pop komt tot leven..
Hij noemt hem Pinokkio en stuurt hem naar school, maar Pinokkio wil liever spelen en avontuurlijk zijn. Door zijn naïviteit raakt Pinokkio steeds in de problemen, maar gelukkig is er de goede fee die hem steeds weer uit de knoei helpt. Slechts wanneer hij zijn leven betert wordt hij een echte jongen van vlees en bloed.
Het verhaal werd aaneen gepraat door een verteller. Telkens bij een nieuw hoofdstuk werd het doek dicht gedaan, vaak kwam er dan een soort van ‘dorpsgek’ wat vertellen en ondertussen werd achter het doek een nieuw decor opgebouwd. Wanneer het decor klaar was ging het doek weer open en ging het verhaal van Pinokkio weer verder. Het decor zelf was mooi maar soms wat onafgewerkt vond ik. Zo was er een zeer mooi blauw doek met gouden tierlantijntjes, maar ik denk dat ze wat stof te kort kwamen waardoor aan de linkeronderzijde een klein stukje lichtblauw stof te zien was. Dit is nu wel zeer op het detail gelet. In het midden van het podium stond een grote ronde draaischijf, wat ik wel zeer mooi vond. Ook werd er goed gewerkt met de belichting. Zo werden de lichten gedoofd wanneer het spannend werd.
Ik vond de
voorstelling qua tekstinhoud niet zo goed.
De spelers hadden een sterk Nederlands accent, waardoor ze niet altijd even goed verstaanbaar waren. Ook was de tekst niet aangepast aan een voorstelling in België, zo kwamen er winkels als ‘C1000 en Albert Hein’ voor in de voorstelling, dit zijn twee typisch Nederlandse supermarkten. Naar mijn mening verander je deze namen wanneer je de voorstelling brengt in een stad of dorp waar deze winkels niet bestaan, zo zouden ze hier bijvoorbeeld beter de namen ‘Carrefour’ en ‘Liddl’ gebruikt hebben. Ook kwamen er elementen in de voorstelling die niet echt geschikt waren voor kinderen. Zo werd er op een bepaald moment over een wietplantage gesproken en hoorde ik het kindje naast me aan haar mama vragen ‘wat is een wietplantage?’. Ook had de fee in de voorstelling geen toverstaf maar een sigaret, wat ik ook minder gepast vond. Het is nog altijd een kindervoorstelling. Ik vind dat hier het verkeerde voorbeeld naar de kinderen toe wordt gegeven.
De spelers hadden een sterk Nederlands accent, waardoor ze niet altijd even goed verstaanbaar waren. Ook was de tekst niet aangepast aan een voorstelling in België, zo kwamen er winkels als ‘C1000 en Albert Hein’ voor in de voorstelling, dit zijn twee typisch Nederlandse supermarkten. Naar mijn mening verander je deze namen wanneer je de voorstelling brengt in een stad of dorp waar deze winkels niet bestaan, zo zouden ze hier bijvoorbeeld beter de namen ‘Carrefour’ en ‘Liddl’ gebruikt hebben. Ook kwamen er elementen in de voorstelling die niet echt geschikt waren voor kinderen. Zo werd er op een bepaald moment over een wietplantage gesproken en hoorde ik het kindje naast me aan haar mama vragen ‘wat is een wietplantage?’. Ook had de fee in de voorstelling geen toverstaf maar een sigaret, wat ik ook minder gepast vond. Het is nog altijd een kindervoorstelling. Ik vind dat hier het verkeerde voorbeeld naar de kinderen toe wordt gegeven.
Kortom ik
vond de voorstelling zeker niet slecht maar hij heeft toch niet aan mijn
verwachtingen voldaan.
Theatervoorstelling 2 : "Vruchtvlees".
Productiehuis/ Gezelschap: Leon van der Zanden
Titel: Vruchtvlees
Plaats, datum, tijd: Cultureel centrum Leopoldsburg, 17/11/12, 20.15u
Doelpubliek: Volwassenen
Doelpubliek: Volwassenen
Ik had nog nooit van Leon van der Zanden gehoord. Maar toen ik las dat hij al vaak voor uitverkochte zalen had gezorgd door zijn humoristische kijk op de wereld, wilde ik hem graag eens aan het werk zien.
Het was zeker de moeite waard. Er werden heel veel grapjes gemaakt en dus ook veel gelachen. Maar het ging vaak ook over onderwerpen die zeker belangrijk zijn, ook voor een toekomstige kleuterjuf. Er werd gepraat over politiek en uitkomen voor je eigen mening, over de corrupte media (waar kinderen nu ook vaak mee te maken krijgen),...
Dit op een manier die aanzet tot nadenken, maar toch werd het steeds grappig aangebracht.
Dit op een manier die aanzet tot nadenken, maar toch werd het steeds grappig aangebracht.
Ik vond het een leuke voorstelling, al vond ik wel dat hij met momenten te lang over één bepaald onderwerp bleef praten.
Theatervoorstelling 3 : "Het rode visje".
Productiehuis/ Gezelschap: CCBERINGEN
Titel: Het rode visje
Plaats, datum, tijd: OC De Buiting: Paal, 18/11/12, 14u
Doelpubliek: 3+
Een rood visje komt bruut in een andere wereld terecht. Ze zit niet meer in haar kleine kom maar in een grote woonkamer in de mensenwereld. De mensen ademen niet in het water maar in lucht. En er zit steeds een gevaarlijke kat op de loer, een echt avontuur voor een klein rood visje.
Het was een heel leuke voorstelling om naar te kijken. Eerst leek het erop dat het maar een eentonige voorstelling zou worden. Er was maar één actrice, zij speelde het rode visje en ook eventjes de nieuwsgierige kat.
Ze leidde de voorstelling in door te vertellen over het visje. Toen bleek dat zij zelf het visje was en vertelde dat ze in een vreemde wereld was gekomen door de kat. Dan speelt ze even de kat. Dit doet ze heel grappig doordat ze echt beweegt als een kat en ze stoot dingen om of doet zich pijn, en maakt daarbij ook grappige katgeluiden.
Op het moment dat de kat de vis probeert te vangen uit het glas, speelt ze beide figuren. Het visje is dan een handpop en er volgt een grappige achtervolging.
Wanneer ze terug alleen het visje speelt vertelt ze over haar wereld aan de kinderen en over de onze. Ze gebruikt veel echte materialen. Ze liet water rondvliegen over heel het podium, ze liet een boekje echt in brand vliegen, ze gebruikte enorm papieren kwallen om te laten zien hoe het er in de zee uitziet.
Dit was zeker een pluspunt aan de voorstelling. De kinderen waren ook zeer gefascineerd door deze materialen, het is niet meteen iets wat je bij een voorstelling verwacht.
Er waren workshops voorzien om na de voorstelling te doen. Door technische problemen echter kon de voorstelling pas een uur later beginnen en hebben ze deze workshops al voor de voorstelling gehouden. Tijdens deze workshops konden ze visjes, krabjes en andere zeedieren maken. Ze konden ook een witte vis maken met een hele mooie, grote staartvin. Wanneer de actrice haar grote kwal over het podium liet bewegen, begonnen de kinderen spontaan met hun visjes mee te zwaaien in de lucht. Dit was heel mooi om te zien.
Nog een pluspunt was het geluid. Dit was perfect afgesteld op elke beweging van het rode visje. Wanneer ze eens ronddraaide hoorde je het water spatten, wanneer ze de kat speelde en haar mond opendeed hoorde je een kat miauwen, … . Dit gebeurde heel de voorstelling door en was heel leuk om te zien en te horen.
Wanneer de voorstelling gedaan was mochten de kinderen, die dit wilden, nog eens met de workshops meedoen. Voor de uitgang zweefden er allemaal ballonnen met helium. Aan de ballonnen was een driehoekje bevestigd, zo leek de ballon op een echt visje. De kindjes die naar huis gingen mochten een visje ‘vissen’ van het plafond en mee naar huis nemen.
Dit was zeker een pluspunt! Op deze manier bleef de voorstelling de kinderen ook meer bij en werd er meer over gepraat.
Kortom deze voorstelling is een echte aanrader!
Kortom deze voorstelling is een echte aanrader!
Theatervoorstellingen 2011 - 2012
Op zaterdag 10/12/'11 ging ik naar mijn eerste voorstelling.
Het was een avondvoorstelling van de theatergroep Braakland/ZheBilding met als titel 'Adem'
Een man loopt tegen de vijftig. Hij heeft een vrouw. Drie kinderen. En een leven dat zijn gangetje gaat. Al mocht het weer gerust wat beter zijn. Nu het eindelijk zomer is. En zijn hoofd. Doet raar. Hij ziet dingen. Beelden die hij al gezien heeft -ze bestaan echt- maar wat doen ze in zijn hoofd? De verdrinkingsdood van Omayra Sanchez, de verstikking van Semira Adamu, het drama op de Duisburgse Love Parade,... Een doktersbezoek biedt uitsluitsel. Een hersentumor. Die op zijn ogen drukt. Hem elke dag een stukje blinder maakt. Maar hem tegelijk steeds meer doet zien.
Adem is een familieverhaal. Over het laatste gevecht van een vijftiger. Een gevecht tegen de dood. Een verhaal over het leven hier op aarde. Dat door stemmen en muziek de hoogte wordt ingejaagd.
---------------------------
Het was een voorstelling met veel live muziek en tekst.
Ik vond het in het begin zeer verwarrend, het begon zo 'plots' zonder aanleiding.
Ook kwamen er veel bijbelse teksten en moeilijke woorden in waardoor de aandacht er bij houden vaak moeilijk was. Ik moest me echt concentreren om de voorstelling te kunnen volgen. Maar toen ik me uiteindelijk ook echt concentreerde vond ik het theaterstuk mooier en mooier.
Het ging over een man, rond de 50. Hij had een tumor in zijn hersenen wat een druk op zijn ogen gaf.
Beetje bij beetje begon hij slechter te zien, hij zag waanbeelden, ...
Maar na enkele ziekenhuisonderzoeken bleek hij 'niets' te hebben.
Dus ging hij zelf opzoek op internet.
Maanden verstreken, tot hij op een dag in elkaar zakte. Hij werd opgenomen in het ziekenhuis en kreeg uiteindelijk het verdikt 'hersentumor' te horen. Na deze vaststelling ging het snel, hij verslechterde en verslechterde. Zijn kinderen hielden meer en meer afstand van hem. Tot op een dag de dochter thuis kwam met haar eerste liefde. Ze stelde hem aan haar vader voor, al kon de vader hem nietmeer zien. De tumor had hem blind gemaakt. Praten ging ook nietmeer. Dus nam hij zijn Ipad, typte "Ooit wordt het weer lente" en blies zijn laatste adem uit.
Ik vond het een zeer ontroerend verhaal.
Toen het theaterstuk pas begon dacht ik 'wat is dit??!'
Het was zeer verwarrend, maar met de nodige concentratie en intresse was het echt een mooi theaterstuk.
_________________________________________________________________
Theatervoorstelling 2: "Josette".
Op zondag 18/12/'11 ging ik naar mijn tweede voorstelling, genaamd "Josette".
Het was een famillievoorstelling van de theatergroep FroeFroe, voor kinderen vanaf 4 jaar.
Elke ochtend klopt Josette op de slaapkamerdeur van haar ouders. Ooit lagen mama en papa samen in bed, voldaan van worst en wijn en poppenkastbezoek. Vandaag niet. Papa ligt nu samen met zijn kater onder de dekens, voldaan van wijn en wijn en bier. “Verhaaltje vertellen”, eist Josette. Papa wil geen verhalen vertellen. Daarom neemt Josette hem mee in haar vliegtuig boven de zee. Winter is daar zomer en zomer is daar donker. De sterren zijn er rond en de telefoon staat er niet stil. Praten en praten, wachten en wachten. Boven is daar onder en ze koken een héél uitzonderlijk soort eten. Ook mama komt er op bezoek samen met haar nieuwe inktvis. Misschien toch even proeven voor papa terug is…
---------------------------
Het was een zeer leuke voorstelling met veel muziek, en uiterst mooie poppen.Wel vond ik het jammer dat de personen die de poppen hanteerden zichtbaar waren,
al hadden zij ook wel enorm veel expressie op hun gezicht.Josette probeert telkens de aandacht van haar (gescheiden) ouders te trekken.
Maar mama is er nooit en papa slaapt altijd.
In het theaterstuk wordt al vrij snel duidelijk dat de band tussen Josette's ouders niet optimaal is. Dit wordt weergegeven door twee verschillende huisjes op het podium. Mama woont in een huis, papa in een caravan. Daarnaast heeft Josette's mama nooit tijd. Josette wordt vaak aan haar lot overgelaten en wanneer ze de hulp of aandacht van mama wil, komt mama er telkens met de woorden "Josette, nu efkes nie" vanaf. Aan haar vader heeft ze ook niet veel, want deze slaapt altijd.
Toch is Josette een gelukkig meisje en maakt ze veel gekke fratsen mee.
Ik vond het een leuk, grappig, fantasievol spektakel.
De kinderen in de zaal gierden het uit van het lachen en gingen helemaal op in het verhaal.
_________________________________________________________________
Theatervoorstelling 3: "Sunjata, de leeuwenkoning van Mali".
Ik vond het een mooie voorstelling, met een zeer speciaal decor maar ook een zeer speciale uitvoering. Er deden welgeteld 3 mensen in mee. Deze mensen hadden wel verschillende rollen. Ik kan me inbeelden dat dit voor kinderen totaal niet stoort, maar ik vond het maar een beetje 'magertjes'.
Verder waren er 3 grote schermen. Waar de ene keer de bellende oma Bos op te zien was, een andere keer de GPS-weg die roodkapje moest volgen,enzovoort. Dit vond ik wel een leuk detail.
Al bij al vond ik het toch een geslaagde voorstelling. Ik had me verwacht aan het clichéverhaal van Roodkapje.
Maar ik werd hierdoor aangenaam verrast.
"Evergreens in Swing".
We hadden ons verwacht aan een leuk avondje met leuke muziek.
Maar niets was minder waar.
In de zaal zaten vooral oudere mensen, en op het podium stond een orkest.
Dit orkest bestond uit een zangeres, mensen die een blaasinstrument bespeelde, een slaginstrument, tot mensen die een snaarinstrument bespeelde.
De genre die ze speelde was vooral Jazz muziek,
iets wat nog niet zo dadelijk mijn ding is.
Toch heb ik getracht open te staan voor dit muziekgenre,
en heb ik respect voor de mensen die dit genre bespelen / uitoefenen.
Onder ons drietjes is het uiteindelijk toch nog een gezellige avond geworden.
Theatervoorstelling 3: "Sunjata, de leeuwenkoning van Mali".
Op woensdag 18/01/'12 ging ik samen met enkele medestudenten (Jolien, Valérie en Kirsten)
Naar de voorstelling "Sunjata, de leeuwenkoning van Mali." Heel toevallig eigenlijk, want we wisten dit niet van elkaar. Valérie en Kirsten hadden voordien al afgesproken samen te gaan. Ik ging met mijn mama, en Jolien ging ook met haar mama. Per toeval zaten Jolien, ik en onze mama's naast elkaar. Dus, hebben onze mama's gewisseld met de plaatsten van Valérie en Kirsten zodat we met ons viertjes naast elkaar konden zitten. Het was een geweldige voorstelling.
Naar de voorstelling "Sunjata, de leeuwenkoning van Mali." Heel toevallig eigenlijk, want we wisten dit niet van elkaar. Valérie en Kirsten hadden voordien al afgesproken samen te gaan. Ik ging met mijn mama, en Jolien ging ook met haar mama. Per toeval zaten Jolien, ik en onze mama's naast elkaar. Dus, hebben onze mama's gewisseld met de plaatsten van Valérie en Kirsten zodat we met ons viertjes naast elkaar konden zitten. Het was een geweldige voorstelling.
Sunjata verenigt in de 14de eeuw verschillende volkeren en wordt zo de grootste koning van West-Afrika. Maar voor hij dat nieuw en groot rijk kan oprichten, moet hij eerst een persoonlijke strijd voeren. Als kind is hij lam, later trekt hij als vluchteling jarenlang door West-Afrika. Het is deze reis die hem wijs en sterk maakt in zijn strijd tegen haat en vernedering.
Pieter Embrechts en Dimitri Leue hertalen het oeroude West-Afrikaanse verhaal naar vandaag. In een boeiende mix van vertelling, spel, muziek en zang hebben ze het over recht en onrecht, over broederstrijd, over trouw, liefde en vriendschap.
Het was een zeer mooie voorstelling met acteurs die hun helemaal inleefde in hun rol,een prachtig decor, prachtige belichting en zelfs verrassende special effects. Het ene moment kon je niet meer van het lachen, het andere moment werd je ontroerd en kreeg je kippenvel over heel je lijf. Als slot zongen alle acteurs samen het lied wat hieronder als bijlage staat, heel de zaal stond recht en zong / danste mee. Zoiets had ik nog nooit meegemaakt, jong en oud, mensen die elkaar totaal niet kenden, maar toch ging iedereen er stuk voor stuk in op. Dit was zeker de mooiste voorstelling die ik ooit gezien heb! Vroeger ging ik vaak naar musicals van Peter Pan, Assepoester, Doornroosje enzovoort in de Elisabethzaal in Antwerpen. Zelfs deze musicals konden hier niet aan tippen.
_________________________________________________________________
Theatervoorstelling 4: "Roodkapje".
Zaterdag 24/03/'12.
Zaterdag 24/03/'12.
Er was eens een meisje dat Roodkapje werd genoemd, omdat ze altijd een rood kapje op haar hoofdje had. Ze woonde aan de rand van het bos … Zo begint het originele sprookje van Roodkapje.
Maar, deze voorstelling kreeg een heel andere wending.
Roodkapje woonde samen met haar vader in een klein huisje, haar moeder was enkele jaren voordien gestorven.
Hierdoor verstopte Roodkapje's vader zich in zijn werk. Hij was altijd bezig, en had nooit tijd voor roodkapje.
Op een dag was roodkapje het beu, en besloot ze een bezoekje aan oma bos te brengen.
Oma bos woonde midden in het bos, haar vader had natuurlijk geen tijd om met haar mee te gaan..
dus ging ze maar alleen!
Ze kreeg van papa een GPS mee, en de waarschuwing: 'blijf op de paden, en ga vooral NIET langst het bos'.
Maar, de weg langst het bos was zoveel korter. Dus, Roodkapje besloot toch de weg langs het bos te nemen..
Maar, alles in het bos leek zo op elkaar. En plots was ze verdwaald. Ze kwam heel wat tegen, zo kwam ze haas en konijn tegen.. 2 vriendjes die alleen maar ruzie maakten. Ook kwam ze signeurke, patéke, cadéke, Meneerke De Wolf tegen. Maar, de wolf leek helemaal niet zo eng als iedereen zei. De wolf was een heel aardige wolf! Dat dacht Roodkapje tenminste. Na een lange zoektocht naar het huis van oma Bos kwam ze eindelijk aan. Maar, oma bos had plots zo een grote oren, en zo een dikke buik, en zo een grote mond.. Je kan al raden wat er was gebeurd. De voorstelling begon en eindigde als het klassieke sprookje maar, de kern van de voorstelling kreeg een heel andere wending. Het credo van dit Roodkapje luidt als volgt: verlaat af en toe het rechte pad…zo beleef je nog eens wat!
Maar, deze voorstelling kreeg een heel andere wending.
Roodkapje woonde samen met haar vader in een klein huisje, haar moeder was enkele jaren voordien gestorven.
Hierdoor verstopte Roodkapje's vader zich in zijn werk. Hij was altijd bezig, en had nooit tijd voor roodkapje.
Op een dag was roodkapje het beu, en besloot ze een bezoekje aan oma bos te brengen.
Oma bos woonde midden in het bos, haar vader had natuurlijk geen tijd om met haar mee te gaan..
dus ging ze maar alleen!
Ze kreeg van papa een GPS mee, en de waarschuwing: 'blijf op de paden, en ga vooral NIET langst het bos'.
Maar, de weg langst het bos was zoveel korter. Dus, Roodkapje besloot toch de weg langs het bos te nemen..
Maar, alles in het bos leek zo op elkaar. En plots was ze verdwaald. Ze kwam heel wat tegen, zo kwam ze haas en konijn tegen.. 2 vriendjes die alleen maar ruzie maakten. Ook kwam ze signeurke, patéke, cadéke, Meneerke De Wolf tegen. Maar, de wolf leek helemaal niet zo eng als iedereen zei. De wolf was een heel aardige wolf! Dat dacht Roodkapje tenminste. Na een lange zoektocht naar het huis van oma Bos kwam ze eindelijk aan. Maar, oma bos had plots zo een grote oren, en zo een dikke buik, en zo een grote mond.. Je kan al raden wat er was gebeurd. De voorstelling begon en eindigde als het klassieke sprookje maar, de kern van de voorstelling kreeg een heel andere wending. Het credo van dit Roodkapje luidt als volgt: verlaat af en toe het rechte pad…zo beleef je nog eens wat!
Ik vond het een mooie voorstelling, met een zeer speciaal decor maar ook een zeer speciale uitvoering. Er deden welgeteld 3 mensen in mee. Deze mensen hadden wel verschillende rollen. Ik kan me inbeelden dat dit voor kinderen totaal niet stoort, maar ik vond het maar een beetje 'magertjes'.
Verder waren er 3 grote schermen. Waar de ene keer de bellende oma Bos op te zien was, een andere keer de GPS-weg die roodkapje moest volgen,enzovoort. Dit vond ik wel een leuk detail.
Al bij al vond ik het toch een geslaagde voorstelling. Ik had me verwacht aan het clichéverhaal van Roodkapje.
Maar ik werd hierdoor aangenaam verrast.
_________________________________________________________________
Theatervoorstelling 5: "Evergreens in Swing".
Op zaterdag 12/05/'12 ging ik samen met Valérie en Kirsten naar de voorstelling"Evergreens in Swing".
We hadden ons verwacht aan een leuk avondje met leuke muziek.
Maar niets was minder waar.
In de zaal zaten vooral oudere mensen, en op het podium stond een orkest.
Dit orkest bestond uit een zangeres, mensen die een blaasinstrument bespeelde, een slaginstrument, tot mensen die een snaarinstrument bespeelde.
De genre die ze speelde was vooral Jazz muziek,
iets wat nog niet zo dadelijk mijn ding is.
Toch heb ik getracht open te staan voor dit muziekgenre,
en heb ik respect voor de mensen die dit genre bespelen / uitoefenen.
Onder ons drietjes is het uiteindelijk toch nog een gezellige avond geworden.
